حسن کریمی
در یک تاکسی کهنه در حومه‌ی شهر کابل می‌رود تا سوغاتی سفرش را به نیازمندان منتظر تحویل دهد. قرار است مقداری پولی را به پیرمرد گاری‌چی‌یی بدهد که به‌تازگی گاری‌اش را دزد برده و حالا دست به هوا منتظر کمک است. «مریم عطایی» این پیرمرد را روزی در شوربازار کابل دیده و حالا می‌خواهد دست او را بگیرد: «یک پیرمرد را در شور بازار دیدم. 5 هزار افغانی برایش دادم. وقتی پول را در دستش گرفت، چشمانش از خوشحالی برق زد. پیرمرد رو به من گفت تو یک زندگی را نجات دادی. حالا می‌توانم دو باره گاری بخرم.»
خانم عطایی، بار چهارم است که از لندن به کابل می‌آید و به زنان و کودکان نیازمند شهر کابل کمک می‌کند. او قصه می‌کند: «من اولین بار بعد از سال‌ها که کابل آمدم و بعد به لندن برگشتم، این ایده در ذهنم خلق شد که چگونه می‌توانم به زنان و کودکان محروم شهر کابل کمک کنم؟ ما در لندن شبکه‌یی از زنان افغان را داریم که هر ازگاهی فعالیت‌های فرهنگی و هنری انجام می‌دهیم. بعد من با خودم گفتم که می‌توانم در هر جلسه‌یی که برگزار می‌شود، از این زنان در خواست کمک کنم. همین‌طور شد که در جلسه‌یی این موضوع را با زنان در میان گذاشتم و مورد استقبال قرار گرفت. یکی 5 پوند دیگری 10 پوند کمک کردند، من آن‌ها را جمع کردم و آن‌مقدار پول را به افغانستان انتقال دادم.»
جامعه‌ی افغانستان یکی از جوامع فقیر جهان است که میزان فقر در آن در سال‌های اخیر رو به افزایش بوده است. بر پایه‌ی آمار اداره‌ی مرکزی احصاییه، 54 درصد مردم افغانستان زیر خط فقر زندگی می‌کنند. میزان فقر در سال 2007 بیش از 36 درصد گزاش شده و در سال 2018 به 54.4 درصد افزایش یافته است.
مریم عطایی میگوید که کمک به هم‌نوع جزء مسوولیت اخلاقی هر انسان است و معتقد است که «هیچ انسانی حقش نیست که در بی‌چارگی زندگی کند».
او هر باری که به زادگاه دردآشنایش قدم می‌گذارد، مقداری پول کمکی را در کیفش می‌گذارد و نشانی نیازمندان را می‌گیرد. معمولا دروازه‌ی نیازمندانی را می‌زند که در جنگ و حملات تروریستی آسیب دیده‌اند.
مریم عطایی در شهر کهنه‌ی کابل متولد شده و در مکتب عارفان و عاشقان و پاینده محمد خان درس خوانده است. زمانی‌که جنگ‌های داخلی در افغانستان شروع می‌شود، او با خانواده‌اش به پاکستان مهاجرت می‌کنند. مریم عطایی از آن زمان به کارهای فرهنگی رو می‌آورد و یک مکتب را در آن‌جا برای کودکان مهاجر تأسیس می‌کند: «در زمان مهاجرت در پاکستان مکتبی را به‌نام انصار الزهرا تاسیس کردم و در آن‌جا، مهاجرین سوادآموزی و درس‌های مکتب را فرا می‌گرفتند و حتا کنسولگری افغانستان در شهر کویته نیز به این مکتب کمک می‌کرد.»
خانم عطایی پس از زندگی در پاکستان به لندن می‌رود و درس‌های خود را در رشته‌ی جامعه شناسی به پایان می‌رساند. اکنون ده سال است که در لندن زندگی می‌کند و مصروف فعالیت‌های فرهنگی است.
او در لندن برای جمع‌آوری کمک بیشتر سراغ فرهنگیان می‌رود و موضوع کمک را با آن‌ها در میان می‌گذارد: «هر کس به اندازه‌ی توان از 5 تا 10 پوند کمک می‌کند. خوش‌حالم که حس انسانی در آدم‌ها هنوز زنده است.»