ملتی که خود را در پرت‌گاه نابودی فرو‌می‌برد!
از چندی به این‌سو دامنه‌ی تشنج، بربریت و وحشت یکی از باستانی‌ترین دولت‌های جهان را در پوشش تاریکی قرار داده است. سیاست‌مداران عراق از آوانِ جنگ در پی قوم‌گرایی، مذهب‌گرایی و قدرت‌طلبی در‌آمدند. کسی برادر بزرگ شد و کسی برادر کوچک، کسی اکثریت گشت و کسی اقلیت، کسی غربی گردید و کسی القاعده، کسی کُرد شد و کسی عرب و در فرجام کسی سُنی‌تبار گردید کسی شیعه‌تبار. پیامد این‌گونه سیاست مُضحک ملتی را با قدامت هشت هزار سال در پله‌ی شکست قرار داده است.
حوادث یک دهه‌ی اخیر در عراق، درسِ بزرگی برای رهبرانِ سیاسی افغانستان است. تجارب نشان داده‌اند که افغانستان آسیب‌پذیرترین کشور جهان به سرنوشتِ هم‌سانِ عراق است. در این بُرهه‌ی اساس تاریخی بر همه‌ی سیاسیون افغانستان است تا حرف خود را سنجیده و عمل‌کرد خود را با احتیاط انجام دهند. اگر «عبدالله» است یا «غنی»، باید بدانند که ملت ما سزاوار مردم‌سالاری آب‌رومندی است. شما فقط اسباب این مردم‌سالاری هستید، نه رهبران آن! قهرمانان اصلی مردم‌سالاری، خودِ مردم افغانستان هستند که با دادن خون دوصد تن در یک روز، این حماسه را برافراشته گردانیدند. مسئولیت هر‌گونه کژفکری و تفرقه‌جویی به دوش شما و ستادهای شماست! از «روشن‌فکران»ی که هم‌راه این دو رقیب انتخاباتی هستند، جداً می‌طلبم تا مواظبِ حرف‌ها و برنامه‌های خود بوده و در این وضعیت اساس، هم‌گرایی و وحدتِ فکری ملت ما را رعایت نمایند. در غیر آن، ملتی که به خون خود سرنوشت مردم‌سالاری را تعیین می‌کند، سرنوشت عدالت را نیز رقم خواهد زد!