منبع: نیویورک تایمز
برگردان: حمید مهدوی
از زمانی که طالبان با حضور اجباری مردم، از استدیوم المپیک در کابل به عنوان محل برگزاری اعدام‌ها استفاده می‌کردند، این استدیوم جمعیتی به این بزرگی را در خود جا نداده بود.
اما این بار برای حضور هزاران تن از هواداران پرشور در این استدیوم که به خاطر استقبال از تیم ملی فوتبال افغانستان که اولین جام بین‌المللی را کسب کرده است، گردهم آمده بودند، هیچ‌الزامی‌در کار نبود. تیم ملی فوتبال افغانستان توانست تیم ملی فوتبال هند را با نتیجه‌ی دو-صفر در کتماندوی نیپال شکست دهد و برای اولین‌بار جام قهرمانی جنوب آسیا را بالای سر ببرد.
پولیس تمام توانش را به خرج می‌داد تا هواداران را از فوتبالیست‌ها دور نگه‌دارد تا مبادا جمعیت از کنترول خارج شوند و با شور‌شان به بازی‌کنان آسیب برسانند.
از دوران طالبان به این طرف که فوتبال حتا بر کودکان خرد‌سال قطغن بود، اتفاقات محدودی وجود دارند که تغییرات جدی در عرصه‌ی اجتماع در افغانستان را به تصویر می‌کشند. درجریان ده سال جنگ داخلی و پنج سال حکومت طالبان، تیم ملی فوتبال افغانستان در هیچ‌یک از مسابقات جهانی شرکت نداشت.
اکنون تغییرات زیادی در تیم ملی فوتبال افغانستان رو‌نما شده است. این تیم ماه گذشته در یک استدیوم جدید که با چمن مصنوعی مجهز است، توانست در یک بازی دوستانه تیم ملی فوتبال پاکستان را با نتیجه‌ی سه-صفر شکست دهد. شکست تیم ملی فوتبال هند که مردم آن دیوانه‌ی فوتبال‌اند و نفوس این کشور چهل برابر نفوس افغانستان است، مردم افغانستان را در یک جشن بیست و چهار ساعته روانه‌ی جاده‌ها کرد.
چهارشنبه شب با ختم بازی برای نیم ساعت آسمان کابل با رسام‌ها رنگین شده بود. در‌خواست پولیس و ریاست امنیت ملی از شهروندان کابل در مورد شلیک‌های هوایی نادیده گرفته شد. شفاخانه‌های شهر از پنج زخمی در ا ثر سقوط گلوله خبر داده‌اند.
بعد‌از‌ظهر روز پنج‌شنبه با ورود تیم ملی فوتبال به میدان هوایی بین‌المللی کابل، به‌خصوص زمانی که کاروان حامد کرزی به سمت میدان هوایی درحرکت بود، ترافیک (راه‌بندی) در کابل به‌شدت افزایش یافته بود. چندین چهارراه و مایل‌ها جاده‌ی شهر کابل مملو از جمعیتی بود که به سمت استدیوم المپیک پیاده در حرکت بودند.
تعداد زیاد کسانی که در این جشن شرکت کرده بودند می‌گفتند که برای اولین‌بار چیزی را دارند که به آن افتخار می‌کنند. سارا رنا، دانشآموز لیسه که 18 سال دارد، می‌گوید: «این پیروزی ما به جامعه‌ی جهانی نشان داد که ما ملت جنگ نیستیم. ما می‌توانیم موفق شویم، فرقی نمی‌‌کند که رسیدن به موفقیت چقدر سخت است».
بسیاری‌ها می‌گفتند که رقابت‌های قومی، تفاوت‌های سیاسی همه و همه برای اولین‌بار فراموش شده بودند و همه تکه‌های از پرچم افغانستان را به شکل لباس برتن کرده بودند. صورت‌های‌شان را با خطوط سیاه، سرخ و سبز رنگین کرده بودند و 6 نفر سوار بر موتورسایکل، 20 نفر سوار بر یک موتر خورد و بیش از 100 نفر سوار بر اتوبوس به شادی می‌پرداختند.
جعفر احمدی، دانشآموز دوره‌ی لیسه گفت: «من از طالبان می‌خواهم که جنگ را متوقف سازند و به روند صلح بپیوندند و از طریق ورزش و فعالیت‌های صلح‌آمیز به انکشاف کشور کمک کنند».
اما طالبان هیچ‌گاه از مخالفت عقیده‌ای‌شان با ورزش دست بر نداشتند و در زمان حکومت‌شان با قطغن ساختن تمام بازی‌ها جوانان را به نماز و تعلیمات دینی تشویق می‌کردند. با وجود تلاش‌های زیاد نتوانستیم نظر ذبیح‌الله مجاهد، سخن‌گوی طالبان را در این مورد به دست بیاوریم.
حتا در قندهار که مرکز تاریخی طالبان شمرده می‌شود، هزاران نفر با به اهتزار در آوردن پرچم افغانستان که بعد از سقوط طالبان، تجدید شده است، به جاده‌ها ریختند و به شادمانی پرداختند.
همین که فوتبالیست‌ها در کنار برخی از شخصیت‌های کشور بر فراز سکو قرار گرفتند، پولیس به منظور جلوگیری از ورود بیش‌تر هواداران در داخل استدیوم که گنجایش 15.000 نفر را دارد، دروازه را بست.
جنرال ظاهر اغبر، رییس کمیته‌ی ملی المپیک افغانستان در این مراسم گفت: «نمی‌دانم که چگونه هیجانم را بیان کنم. حالا زمان آن است که سیاست‌مداران افغانستان از تیم ملی فوتبال کشور بیاموزند».
مسلما اثری از جدال و ستیزه‌های معمول قومی دیده نمی‌شد، برعکس محبت و شادی به‌وفور دیده می‌شد. سرانجام مردم از حایل بلندی که آن‌ها را از فوتبالیست‌ها جدا می‌کرد، بالا رفتند، قفل دروازه را شکستند و همه به استدیوم سرازیر شدند و هرکس به نوعی تلاش می‌کرد تا خود را به بازی‌کنان تیم ملی فوتبال برساند.
پولیس در لحظه‌های پایانی بازی‌کنان را از مردم جدا ساختند. یکی از این پولیس‌ها گفت: «وقتی مردم از شدت سرور خود را بالای بازی‌کنان می‌انداختند، چیزی نمانده بود که یکی از این بازی‌کنان را بکشند».
سنجر احمدی، بازی‌کن تیم ملی فوتبال افغانستان که در هر‌یک از مسابقات با پاکستان و هند یک گول به ثمر رسانده است و حالا با عنوان قهرمان ملی شناخته می‌شود، در جمله‌ی اولین بازی‌کنانی بود که در یک موتر زرهی پولیس که توسط افسران پولیس احاطه شده بود، از محل دور ساخته شد.
سرانجام پولیس وضعیت را تحت کنترول در آورد و تمام بازی‌کنان را در موترهای زرهی از محل خارج ساختند. داوود امین، معاون رییس پولیس کابل گفت که چندین موتر زرهی پولیس در اثر ازدحام مردم بر موترها شکسته‌اند. وی در یک حالت خندان گفت: «مردم موترها را لمس می‌کردند و عده‌ای هم بوسه می‌زدند. در آن زمان موترها به زیارت‌گاه تبدیل شده بودند».